علیرضا روشن

منم

درختی که

برگ هایش را ریخت

تا تو

ماه را

از میان شاخه هایش

تماشا کنی.

علیرضا روشن

لک لک ها رفتند

و پرهای سفیدشان

برف شد و بارید

بر گنجشک های کوچک تنها

زمستان آغاز شده بود.

علیرضا روشن

در اندوه من

شادی رها شدن پرنده ای است

که به او

دل بسته بودم...