غمگینم و این ربطی به خیابان ولی عصر ندارد
که درختانش سالهاست مرا از یاد برده اند.
غمگینم و این ربطی به تو ندارد
که پسر همسایه ام نبودی
تا هر صبح پنجره را باز کنم
بی آنکه جواب سلامت را بدهم
با بنفشه ای در گیسوانم.
کاش به زنی که عاشق است
می آموختند چگونه انتقام بگیرد
غمگینم که عشق اینهمه مهربان است!
بیا باز فریب بخوریم
تو فریب حرف های مرا و
من فریب نگاه تو را ...
مگر زندگی چه می خواهد به ما بدهد
که تو از من چشم برداری و
...من نگویم
که دوستت دارم
می خواهم با همین قلب ناقص
دوستت بدارم
زندگی کنم
و این بار مراقبم
از هر اتفاق عاشقانه ای که بیفتد
عکس بردارم...
مثل پنج‌شنبه‌ها
خسته‌ی جهان بی عدالتم...
مثل جمعه‌ها
تشنه‌ی عدالت لبان تو...
لهجه‌ات
نه شمالی ست
نه جنوبی
اما
حرف که می‌زنی
باد از شمال می‌وزد
و پرندگان از جنوب باز‌می‌گردند.
جمعه!
ابدیتی غریب
بغضی خاموش
که غروبش را
و شکستنش را
هیچ شتابی نیست . . .
چقدر می ترسم
تو را نبوسیده
از دنیا بروم
اصلن کجا می توانم بروم؟
وقتی می دانم تمبرها
تا لبان پاکت را نبوسند
به هیچ کجا نمی رسند!
ﺁﺳﻤﺎﻥ، ﭼﺸﻢﻫﺎﯼ ﺗﻮ ﺑﻮﺩ،
ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺭﺍ ﺑﺎﺯ ﮐﺮﺩﯼ
ﻭ ﻣﻦ
ﭘَﺮﭘَﺮ ﺯﺩﻡ ..
ﺑﺮﺍﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻨﺖ
ﭘﺮﻧﺪﻩ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻮﺩ.
وقتی در خانه نیستی
زلزله
آتش سوزی
و حتی بادی که به پنجره می کوبد
وحشت زده ام می کند ...
می ترسم
هیچ راه فراری به آغوش تو نباشد.
با فنجانی چای هم
می توان مست شد!
اگر اویی که باید باشد،
باشد ...
تصویرت را در آب دیدم
تو رفتی
من به دنبال رودخانه راه افتادم ...
من از این می ترسم
که دوست داشتن را ؛
مثل مسواک زدن ِ بچه ها
به من و تو تذکر بدهند...
چِرتِ میگن که بودا،
وقتِ راه رفتن
هیچ مورچهیی رُ زیرِ پاش لَگَد نکرده !
قدّیسِ بزرگی تو دنیا نیس
که گُناهای کوچیکِ زیادی ،
به کفِ پاهاش نَچَسبیده باشن !
